Dag twee is ‘n rusdag in Victoria Wes. Na ‘n lekker koppie filter koffie en ‘n “soggy” tamatie en kaas toebroodjie van gister besluit ons om bietjie na die Victoria Wes dam te gaan kyk. Dis so twee kilometer buite die dorp op die Loxton pad. In April die jaar het die dam oorgeloop. ‘n Wonderlikke gesig wat 20 jaar vantevore laas gesien is. Die watervlak is baie laar as toe maar daar het ‘n klompie flaminke hulle kom tuis maak. Altyd ‘n mooi gesig. Ek besluit toe daar en dan dat ons net so entjie op ons Karoo grondpaadjie moet gaan ry. Ek wil net weer die stilte en reuke van die Karoo landskap in adem. In plaas daarvan om regs te draai na Loxton besluit ons maar om reguit aan te gaan in die rigting van Wagenaarskraal. Wil bietjie gaan kyk wat daar aangaan of waar dit is. Die padjie neem ons weer op ‘n ongelooflikke rit deur die Karoo. By ‘n kruising lees die rigting aanwyser Victoria Wes links en Beaufort  Wes regs. Dit kan potensieël ‘n nuwe paadjie wees. Wagenaarskraal bleik toe net ‘n plaas te wees maar darem kom ons ‘n vol sirkel roete maak terug na Victoria Wes. Die res van die dag verkeer ons rustig en vir aandete braai ons ‘n ou vark tjoppie en ‘n sappige T-Bone steak.

 

             

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

Dag drie kom ons toe amper op tyd weg. Twintig minute is darem beter as twee en ‘n half uur laat. Ons roete vir die dag het weereens effe verander.Ons ry in die rigting van Drie Susters en draai by die Wagenaarskraal afdraai af. Ons volg ons nuwe grondpaadie rigting Beaufort Wes. Ons wil op die Loxton- Beaufort Wes pad uitkom sodat ons  ons sneeu padjie kan kry wat ons die vorigge keer ontwyk het. Ons ry deur ‘n deel van die Karoo wat ek in my lewe nog nooit gesien het nie. Ongelooflikke mooi wêreld. Groen met kronkel padjies langs stroompies. Die deel van die Karoo moes onlangs baie rëen gekry het. Kort voor lank is ons op die groot pad wat Beaufort Wes toe gaan. Ons vat die afdraai Fraserburg toe. Hierdie padjie ken ons goed. Nou net om die regte pad te kry wat ons na die plaashuis vat. Dis ‘n storie op sy eie. Ek volg weer my neus en ons beland alweer op ‘n nuwe pad. Ek onthou ek het op Google Maps ‘n pad gesie wat op ‘n plato dood loop. Ek hoop van harte dis nie die een waarop ons nou is nie. Dit is weereens baie mooi waar ons ry. Op ‘n hoogtetjie stop ons vir ‘n lekker koppie koffie en iets te eet .     .

Na ‘n paar kilometer kom ons by ‘n plaashuis uit en die spore loop daar dood. Dis so wragtag die pad wat ek nie wou ry nie. Ons draai maar op ons spore terug en 17km later sluit ons weer by die oorspronklikke pad aan. Uiteindelik kom ons by die kruising van Loxton, Fraserburg en Beaufort Wes. Dis hier waar dinge laas skeef geloop het. In plaas van Loxton toe vat ons die Fraserburg pad. So waar as wragtig kry ons die padjie waarna ons so lank gesoek het. By die hek waar ek en vroutjie verloof geraak het stop ons vir ‘n wyle. Dis awesome om weer hier te staan.

Nou is ons oppad Theekloof pas toe. Ons eerste pas vir die dag. Hier het ek nog nooit gery nie. Die pas is op die pad van Fraserburg na Leeu Gamka. ‘n Lekker teerpad en ons kan bietjie laatwaai om tyd op te maak.

   

 

 

 

 

 

 

 

 

By Leeu Gamka beleef ons die platteland. Die vulstasie daar het nie Diesel nie. Gelukkig het ons nog genoeg diesel om tot by Prins Albert uit te kom. Die dorpie het ook ‘n oplewing beleef. Baie kunstenaars en die tiep van mense het van die ou huisies gekoop en op gedollie. Weereens beleef ons platte land. Die slaghuis op die dorp neem geen karate vir betaling, slegs kontant. Ons moet ‘n skaap tjoppie of ses koop want vannaand slap ons oor by Redstone Hill. Ons vra toe maar vir die slagter om die vleisie vir ons tehou terwyl ons gaan kontant trek. Sal die ou bliksem by die slaghuis nie vir vroutjie reken hy het nie gedink ons sal terug kom  nie. So tiepies van iemand wat oorhand het in ‘n klein dorpie. Met die tjoppies in die koelboks is ons reg vir die groote van die dag. Die Swartberg Pas. Vir baie van my maters wat in die infanterie was het die plek glad nie lekker herinneringe nie.

 Die laaste keer wat ek die pas gery het was in April 2000. Ek en ma was oppad Strand toe en het besluit om bietjie andersom te ry as nie N1. Dit met my “loopraam”. ‘n 1400 Ford Fiesta. Oppad na die pas staan daar ‘n bordjie langs die pad wat lui”Pad Gesluit”. Dit kan nie wees nie. In elk geval as die pad geluit was sou die bordjie mos in die middel van die pad gestaan het. So daar trek ek en my ma met die Fordjie. Die begin deel het geloop soos stroop. Hoe höer ons ry sien ek hiers moeilikheid. Dit begin al hoe mistigger raak. Op m’n stadium kon ek skaars die voorkant van my kar sien. Maar nou ja van omdraai is daar geen sprake nie en ons druk maar kruip kruip deur. Nader aan die bo punt begin die mis genadiglik lig en ons kon by ‘n piekniek plekke stop om iets te gebruik vir die senuwees. ‘n Gin en Tonic het nog nooit so lekker gesmaak nie.