Ek en Petrus die jafta en spoorsnyer/gits word afgelaai en stap die veld in. My hart klop in my keel. Die adrienalien is hoog die eerste keer wanneer jy die veld instap. In die begin is mens nog lomp in die veld. Ek trap elke takkie raak en struikel oor elke klip. Elke nou en dan kyk Petrus net om en skud dan sugtend sy kop. As daar nie ‘n effense windjie waai nie hoor die bokke jou myle ver aankom. Dit klink seker vir hulle soos ‘n olifantbul wat aangestap kom. Na ‘n uur of wat kom ek reg en loop bietjie sagter

. Skielik gaan sit Petrus op sy hurke. Hy wys vir my skuins voor wei daar ‘n groot rooibok ram. My hart wil uit my keel spring. Gelukkig het ek nog nie bokkoors gekry nie. Daai gevoel wat jou beetpak dat jy die bewerasies begin kry en nie die sneller kan trek nie. Ek mik vir ‘n kopskoot. Dis eintlik die verkeerdste ding om te doen vir jou eerste skoot van die seisoen. Ek neem dooie rus op Petrus se skouer. Die skoot knal…….niks val. Dit wat ek al my jare van jag vrees gebeur. Ek mis die bok heeltemal. Ek kan dit amper nie glo nie. Op 50m het ek ‘n kolskoot geskiet toe ek my geweer gaan inskiet het. Deksels man. Skielik is ek bly pa is al oorlede. As ek hom dit moes vertel was ek dalk oorlede. Ons soek ‘n bloedspoor of iets maar kry niks. Ek het sowaar loshande mis geskiet. Ons stap maar verder maar my gemoed is in my skoene. Dis ‘n baie groot vernedering as die ooms jou kom optel en hulle vra wat jy geskiet het. Die skoot word myle ver gehoor. Dan moet jy maar erken dit was ‘n fout van jou kant af. Gewoonlik is daar darem ‘n koelbokssie op die bakkie en na ‘n paar koues en jou storie lag almal en jy word vergewe. Probeer maar volgende keer weer ou maat.

Na ‘n lekker brunch en ‘n bietjie rus word die bakkie gestart. Die keer is dit net ek en Petrus. ‘n Kwart uur later word ons afgelaai. Ek probeer my rigting hou maar is effe gedisorienteerd. Petrus vat die voetpaadjies en ek sit agterna. Die wind warrel vandag en kort kort moet ons rigting verander om onder die wind te bly. Maar o wee. My Suidwes vellies en grote liggaam kan maar nie geruisloos deur die veld beweeg nie. Elke nou en dan wys Petrus ek moet stop en luister. Jy hoor daar hardloop iets. “Gemsbokke of Zebras” sal hy moedeloos sê. Ons hoor rooibok ramme roggel hul liefdes roepe. Dis nie vêr van ons af nie. Skielik lig Petrus sy hand op. Ek buk dadelik. Kan ongelukkig nie meer op my hurke sit nie. Rugby speel het daai voorreg lankal ontneem. “Die kant toe. Kyk daar voor” fluister Petrus. Aanfanklik sien ek eers niks. Toe sien ek die wit van ‘n rooibok se stert uit die hoek van my oog. Hier is groot fout dink ek. Die rooibokram kom reguit op ons afgestap. Hy ruik of hoor ons glad nie. Ek gaan staan doodstil met die geweer in my skouer. My hart klop in my keel. Ek kan of mag nie die een mis nie. Skaars 30 meter van my af loop die bok voor my verby. Hy kom agter ‘n bos uitgestap en is reg in my visier. Die keer sit ek die visier agter sy blad. Petrus fluit om die bok te laat stil staan maar sonder sukses. Ek haal diep asem. My vinger op die sneller. Die volgende oomblik word die stilte versteur deur die knal van ‘n skoot. Ek sien hoe die rooibok soos ‘n wafferse springbok die lug inspring. AG NEE! Nie weer nie. Het ek dan nou die keer die bok gekwes. Kan nie wees nie. Petrus loop kop onderste bo. Dit lyk of hy ‘n bloedspoor soek. My moed sak in my skoene. Skielik draai Petrus om met sy duim in die lig. Ek sien niks en stap bietjie vinniger in sy rigting. Groot is my verligting toe ek die bok sien lê. My naam is darem so effe in ere herstel.